Korekta z tytułu wyceny kredytu (CVA) to cena, jaką inwestor zapłaciłby w celu zabezpieczenia ryzyka kredytowego kontrahenta związanego z instrumentem pochodnym. Instrumenty pochodne Instrumenty pochodne to kontrakty finansowe, których wartość jest powiązana z wartością aktywów bazowych. Są to złożone instrumenty finansowe, które są wykorzystywane do różnych celów, w tym do zabezpieczania i uzyskiwania dostępu do dodatkowych aktywów lub rynków. . Zmniejsza wycenę do wartości rynkowej aktywa o wartość CVA.
Rysunek 1. Korekta wyceny kredytu
Korekta wyceny kredytu została wprowadzona jako nowy wymóg księgowania wartości godziwej podczas globalnego kryzysu finansowego 2007/08. Od momentu wprowadzenia przyciągnął dziesiątki uczestników rynku instrumentów pochodnych, a większość z nich włączyła CVA do wyceny transakcji.
Wzór na obliczanie korekty wyceny kredytu
Wzór na obliczenie CVA jest zapisany w następujący sposób:
Gdzie:
- T = okres zapadalności najdłuższej transakcji
- B t = Przyszła wartość jednej jednostki waluty bazowej zainwestowanej po bieżącej stopie procentowej w terminie zapadalności T.
- R = ułamek wartości portfela, który można usunąć w przypadku niewykonania zobowiązania
- T = czas niewykonania zobowiązania
- d PD (0, t) = neutralne pod względem ryzyka prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania przez kontrahenta (między czasami s i t)
- E (t) = Ekspozycja w czasie T
Historia korekty wyceny kredytu
Koncepcja zarządzania ryzykiem kredytowym, obejmująca korektę wyceny kredytowej, została opracowana ze względu na zwiększoną liczbę przypadków niewypłacalności przez kraje i przedsiębiorstwa oraz skutki finansowe. W wyniku tych katastrof finansowych stracono miliardy dolarów. W tym . W ostatnim czasie zdarzały się przypadki niewypłacalności przez suwerenne podmioty, takie jak Argentyna (2001) i Rosja (1998). Jednocześnie wiele dużych firm upadło przed, w trakcie i po kryzysie finansowym 2007/08, w tym WorldCom, Lehman Brothers i Enron.
Początkowo badania nad ryzykiem kredytowym Ryzyko kredytowe Ryzyko kredytowe to ryzyko straty, które może powstać w wyniku nieprzestrzegania przez którąkolwiek ze stron warunków jakiejkolwiek umowy finansowej, głównie skupione na identyfikacji takiego ryzyka. W szczególności skupiono się na ryzyku kredytowym kontrahenta, które odnosi się do ryzyka, że kontrahent nie wywiąże się ze swoich zobowiązań finansowych.
Przed kryzysem finansowym w 2008 r. Uczestnicy rynku traktowali dużych kontrahentów instrumentów pochodnych jako zbyt dużych, aby upaść, i dlatego nigdy nie brali pod uwagę ryzyka kredytowego kontrahenta. Ryzyko było często ignorowane ze względu na wysoki rating kredytowy kontrahentów oraz niewielki rozmiar ekspozycji na instrumenty pochodne. Założenie było takie, że kontrahenci nie mogą nie wywiązywać się ze swoich zobowiązań finansowych tak jak inne strony.
Jednak w czasie kryzysu finansowego w 2008 r. Rynek doświadczył dziesiątek upadków przedsiębiorstw, w tym dużych kontrahentów instrumentów pochodnych. W rezultacie uczestnicy rynku zaczęli uwzględniać korektę wyceny kredytowej przy obliczaniu wartości pozagiełdowych transakcji pozagiełdowych (OTC) OTC to obrót papierami wartościowymi między dwoma kontrahentami dokonywany poza formalne wymiany i bez nadzoru regulatora giełdowego. Handel pozagiełdowy odbywa się na rynkach pozagiełdowych (zdecentralizowane miejsce bez fizycznej lokalizacji) za pośrednictwem sieci dealerskich. instrumenty pochodne.
Wyzwania dla ryzyka kredytowego kontrahenta
Instrumenty pochodne można sklasyfikować jako jednostronne lub dwustronne, w zależności od charakteru wypłaty.
1. Jednostronne instrumenty pochodne
W przypadku jednostronnego posiadacza instrumentu pochodnego narażenie na stratę występuje, gdy kontrahent nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań finansowych. Kwota straty, jaką ponosi inwestor, jest równa wartości godziwej instrumentu w momencie niewykonania zobowiązania.
2. Dwustronne instrumenty pochodne
Dwustronne instrumenty pochodne są bardziej złożone niż jednostronne instrumenty pochodne, ponieważ ten pierwszy obejmuje dwustronne ryzyko kontrahenta. Oznacza to, że zarówno kontrahent, jak i inwestor są narażeni na ryzyko kontrahenta. Zaletą dwustronnych instrumentów pochodnych jest to, że instrument pochodny może zająć pozycję aktywów lub zobowiązań w dowolnym dniu wyceny.
Na przykład, jeśli kontrahent A ma dziś dodatnią pozycję aktywów, jest narażony na kontrahenta B. Jeżeli A nie wywiąże się ze swojego zobowiązania, będzie winien dodatni składnik aktywów B. To samo dotyczy sytuacji, gdy B jest w ujemnej pozycji zobowiązań, ponieważ: w przypadku niewywiązania się z płatności zawdzięcza ujemną pozycję zobowiązań A.
Metody wyceny CVA
Istnieje kilka metod wyceny instrumentów pochodnych, od prostych do zaawansowanych. Określenie metody korekty wyceny kredytowej, którą należy zastosować, zależy od stopnia wyrafinowania organizacji i zasobów dostępnych dla uczestników rynku.
1. Proste podejście
Prosta metoda oblicza wycenę według wartości rynkowej instrumentu. Obliczenie jest następnie powtarzane, aby skorygować stopy dyskontowe o spread kredytowy kontrahenta. Oblicz różnicę między dwiema otrzymanymi wartościami, aby uzyskać korektę wyceny kredytu.
2. Wycena typu swaption
Typ swaption to bardziej złożona metodologia korekty wyceny kredytowej, która wymaga zaawansowanej wiedzy na temat wyceny instrumentów pochodnych i dostępu do określonych danych rynkowych. Wykorzystuje spread kredytowy kontrahenta do oszacowania wartości odtworzenia aktywa.
3. Modelowanie symulacyjne
Obejmuje to symulację czynników ryzyka rynkowego i scenariuszy czynników ryzyka. Instrumenty pochodne są następnie przeszacowywane przy użyciu wielu scenariuszy symulacyjnych. Oczekiwany profil ekspozycji każdego kontrahenta określa się poprzez agregację wynikowej macierzy. Oczekiwany profil ekspozycji każdego kontrahenta jest dostosowywany w celu uzyskania zabezpieczonego profilu oczekiwanej ekspozycji.
Więcej zasobów
Mamy nadzieję, że spodobało Ci się wyjaśnienie Finance dotyczące korekty wyceny kredytu. Finance oferuje program Financial Modeling & Valuation Analyst (FMVA) ™ Certyfikat FMVA® Dołącz do ponad 350 600 studentów, którzy pracują dla firm takich jak Amazon, JP Morgan i Ferrari, z programem certyfikacji dla tych, którzy chcą przenieść swoją karierę na wyższy poziom. Aby kontynuować naukę i rozwijać swoją karierę, pomocne będą następujące zasoby:
- Ryzyko podstawy Ryzyko podstawy jest to ryzyko, że cena kontraktów futures może nie zmieniać się w normalnej, stałej korelacji z ceną aktywów bazowych, tak aby zanegować skuteczność strategii zabezpieczającej w minimalizowaniu narażenia tradera na potencjalną stratę. Ryzyko bazowe jest akceptowane przy próbie zabezpieczenia się przed ryzykiem cenowym.
- Swap ryzyka kredytowego (CDS) Swap ryzyka kredytowego Swap ryzyka kredytowego (CDS) to rodzaj kredytowego instrumentu pochodnego, który zapewnia kupującemu ochronę przed niewykonaniem zobowiązania i innymi rodzajami ryzyka. Kupujący CDS dokonuje okresowych płatności na rzecz sprzedającego aż do terminu zapadalności kredytu. W umowie sprzedawca zobowiązuje się, że w przypadku niewywiązania się przez emitenta z zobowiązań, sprzedający zapłaci kupującemu wszystkie składki i odsetki
- Umowa hedgingowa Umowa hedgingowa Umowa hedgingowa dotyczy inwestycji, której celem jest zmniejszenie poziomu przyszłych ryzyk w przypadku niekorzystnych zmian cen aktywów. Hedging zapewnia rodzaj ochrony ubezpieczeniowej chroniącej przed stratami z inwestycji.
- Opcje: Call and Puts Opcje: Call and Puts Opcja jest formą kontraktu pochodnego, który daje posiadaczowi prawo, ale nie obowiązek, kupna lub sprzedaży aktywów w określonym terminie (data wygaśnięcia) po określonej cenie (wykonanie Cena £). Istnieją dwa rodzaje opcji: kupna i sprzedaży. Opcje amerykańskie można wykonać w dowolnym momencie
