Model wzrostu Solowa to egzogeniczny model wzrostu gospodarczego, który analizuje zmiany poziomu produkcji w gospodarce w czasie w wyniku zmian w populacji. preferencje produktowe i zachowania zakupowe klientów. Dzięki cechom rynku docelowego firmy mogą budować profil dla swojej bazy klientów. tempo wzrostu, stopa oszczędności i tempo postępu technologicznego.
Model wzrostu Solowa, opracowany przez ekonomistę, laureata Nagrody Nobla, Roberta Solowa, był pierwszym neoklasycznym modelem wzrostu i był oparty na keynesowskim modelu Harroda-Domara. Model Solowa jest podstawą współczesnej teorii wzrostu gospodarczego.
Uproszczona reprezentacja modelu wzrostu Solowa
Poniżej znajduje się uproszczona reprezentacja modelu Solowa.
Założenia:
- Populacja rośnie w stałym tempie g. Dlatego obecna populacja (reprezentowana przez N) i przyszła populacja (reprezentowana przez N ') są połączone równaniem wzrostu populacji N' = N (1 + g). Jeśli obecna populacja wynosi 100, a tempo wzrostu populacji wynosi 2%, przyszła populacja to 102.
- Wszyscy konsumenci w gospodarce zachowują stałą część „s” swoich dochodów, a resztę konsumują. Dlatego zużycie (reprezentowane przez C) i produkcja (reprezentowane przez Y) są powiązane równaniem zużycia C = (1 + s) Y. Jeśli konsument zarabia 100 jednostek produkcji jako dochód, a stopa oszczędności wynosi 40%, wówczas konsument zużywa 60 jednostek i oszczędza 40 jednostek.
- Wszystkie firmy w gospodarce wytwarzają produkty przy użyciu tej samej technologii produkcji, która jako nakłady pobiera kapitał i siłę roboczą. Dlatego poziom produkcji (reprezentowany przez Y), poziom kapitału (reprezentowany przez K) i poziom pracy (reprezentowany przez L) są połączone równaniem funkcji produkcji Y = aF (K, L).
Model wzrostu Solowa zakłada, że funkcja produkcji wykazuje stałe zyski w skali (CRS). Przy takim założeniu, jeśli podwoimy poziom kapitału i podwoimy poziom pracy Rynek pracy Rynek pracy jest miejscem, gdzie spotyka się podaż i popyt na pracę, a pracownicy lub siła robocza świadczą usługi, których żądają pracodawcy. Pracownikiem może być każdy, kto chce oferować swoje usługi za wynagrodzeniem, podczas gdy pracodawcą może być pojedynczy podmiot lub organizacja, my dokładnie podwajamy poziom wydajności. W rezultacie znaczna część analizy matematycznej modelu Solowa koncentruje się na produkcji na pracownika i kapitale na pracownika zamiast na zagregowanej produkcji i zagregowanych zasobach kapitału.
- Obecny zasób kapitału (reprezentowany przez K), przyszły zasób kapitału (reprezentowany przez K '), stopę amortyzacji kapitału (reprezentowany przez d) i poziom inwestycji kapitałowej (reprezentowany przez I) są powiązane przez równanie akumulacji kapitału K' = K (1-d) + I.
Rozwiązywanie modelu wzrostu Solow
- W naszej analizie zakładamy, że funkcja produkcji przyjmuje następującą postać: Y = aKbL1-b, gdzie 0 <b <1. Funkcja produkcji jest znana jako funkcja produkcji Cobba-Douglasa, która jest najczęściej używaną neoklasyczną funkcją produkcji. Wraz z założeniem, że firmy są konkurencyjne, tj. Przyjmują ceny. Cennik przyjmujący cenę w ekonomii oznacza uczestnika rynku, który nie jest w stanie dyktować cen na rynku. Dlatego przyjmujący cenę musi zaakceptować obowiązującą cenę rynkową. Cennikowi brakuje wystarczającej władzy rynkowej, aby wpływać na ceny towarów lub usług. firm, współczynnik b to udział w kapitale (udział dochodu, który otrzymuje kapitał).
- Dlatego produkcja na pracownika jest określona przez następujące równanie: y = akb, gdzie y = Y / L (produkcja na pracownika i k = K / L (zasób kapitału na pracownika)
- Przy założeniu równowagi konkurencyjnej otrzymujemy:
- Tożsamość dochodowo-wydatkowa obowiązuje jako warunek równowagi: Y = C + I
- Ograniczenie budżetowe konsumenta: Y = C + S
- Dlatego w równowadze: I = S = sY.
- Równanie akumulacji kapitału wygląda następująco: K '= (1 – d) K + sY
- Równanie akumulacji kapitału w czasie na pracownika jest dane za pomocą następującego równania: (1 + g) k '= (1 - d) k + sy = (1 - d) k + saf (k) = (1 - d) k + sakb
- Zastosowaną koncepcją rozwiązania jest stan ustalony. Stan ustalony to stan, w którym poziom kapitału na pracownika nie zmienia się. Rozważ poniższy wykres:
- Stan ustalony można znaleźć rozwiązując następujące równanie: k '= k => (1 + g) k = (1 - d) k + sakb
- Dlatego wartość kapitału na pracownika w stanie ustalonym oraz wartość produkcji globalnej na pracownika w stanie ustalonym są następujące:
Implikacje modelu wzrostu Solowa
W dłuższej perspektywie nie ma wzrostu. Jeśli kraje mają tę samą g (stopę wzrostu populacji), s (stopę oszczędności) id (stopę amortyzacji kapitału), to mają ten sam stan ustalony, więc będą zbieżne, tj. Model wzrostu Solowa przewiduje konwergencję warunkową. Na tej ścieżce konwergencji biedniejszy kraj rozwija się szybciej.
Kraje o różnych stopach oszczędzania mają różne stany stabilne i nie będą one zbieżne, tzn. Model wzrostu Solowa nie przewiduje konwergencji absolutnej. Gdy stopy oszczędności są różne, wzrost nie zawsze jest wyższy w kraju o niższym kapitale początkowym.
Dodatkowe zasoby
Finance jest oficjalnym dostawcą globalnego programu Financial Modeling & Valuation Analyst (FMVA) ™ Certyfikat FMVA® Dołącz do ponad 350 600 studentów, którzy pracują dla firm takich jak Amazon, JP Morgan i Ferrari, program certyfikacji, który ma pomóc każdemu zostać światowej klasy analitykiem finansowym . Aby kontynuować karierę, przydatne będą poniższe dodatkowe zasoby finansowe:
- Wskaźniki ekonomiczne Wskaźniki ekonomiczne Wskaźnik ekonomiczny jest miernikiem używanym do oceny, pomiaru i oceny ogólnego stanu makroekonomii. Wskaźniki ekonomiczne
- Współczynnik Giniego Współczynnik Giniego Współczynnik Giniego (wskaźnik Giniego lub współczynnik Giniego) jest statystyczną miarą nierówności ekonomicznych w populacji. Współczynnik mierzy rozproszenie dochodu lub dystrybucję majątku wśród członków populacji.
- Wskaźnik rozwoju społecznego Wskaźnik rozwoju społecznego (Human Development Index - HDI) to miara statystyczna (wskaźnik złożony) opracowana przez ONZ w celu oceny rozwoju społeczno-gospodarczego krajów na całym świecie. HDI bierze pod uwagę trzy wskaźniki rozwoju społecznego, a mianowicie długość życia, wykształcenie i dochód na mieszkańca.
- Krańcowa skłonność do konsumpcji Krańcowa skłonność do konsumpcji Krańcowa skłonność do konsumpcji (RPP) odnosi się do wrażliwości konsumpcji w danej gospodarce na jednostkowe zmiany poziomów dochodów. Koncepcja RPP działa podobnie do elastyczności cenowej, gdzie można wyciągnąć nowe wnioski, patrząc na skalę zmian w konsumpcji
